gördün mü ikimizi nasıl ayrıldık
ayrıldığımız gün kararını verdi tanrı
birimizin yazdığını diğerimiz karalayacaktı
öyle de oldu önceki hayatlarımızdaki gibi
sozsuza kadar büyüyecek bir çiçeğin yapraklarıydı sayfalarımız
gönlünde baharı yaratanların seviçle karşılayacağı güzel haberleri
renklerin hatıralarından koşan kokusuyla sunan
ateş kırmızısı dikenleriyle uyayarak saygısız düş zenginlerini
bizi birbirimizden sonsuza kadar koparacak bir çiçek
tıpkı diğer dünyamızın bahçelerindeki kadar basit
birimiz elçi olacağız birimiz asi
keşke hiç tartışmasaydık seninle
belki yerdik hayvanlar gibi birbirimizi
sen yerken ben razı olurdum ben yerken sen
tanrı karışmazdı o zaman belki bize
şimdi dara düşeceğiz ikimiz de aynı hayvanlar gibi
fakat insan olarak katlanacağız bu çiçeğin azalan gölgesinde
tüm insanlar gelip geçecek bu kuruyan bahçenin içinden
ki ne insanı bitecek ne hayvanı bu alemin
gördün mü nasıl sevemedik birbirimizi
nasıl sarılamadık birbirimize
birimiz bir dünyada gitti
birimiz bir dünyada kaldı