ıslık çaldığında sahibine doğru
koşmaya başlayan bir at gibidir hafızam
bedenimi kara bir tahta gibi bırakır karanlığa asılı
kendimi yazdığım tebeşire geri döner ömrümün beyaz tozu
belki yazdığım kendimi kalemimin gözlerinden okurum
ya bir bıçakla kendimi keser
bıçak olurum
ya da bir silgiyle kendimi siler
silgi olurum

bilsem söyler miydim hiç