kırk yıllık bir istanbullu gibi bakmaya çalıştım denizine
mutlu olmaya çalışan
bir yığın umutsuz insanın
çektiği çileden başka bir şey göremedim
kıyıda çırpınan suların arasından
hiçbirinizin kaderine dokunmadan
ekmek kırıntılarını kapışıyordu martılar
ne farkınız var
karnını doyurmaya uğraşan kuşlardan
kapış kapış bir şehir
herkesin elinde bir kara maşa
istanbulum çok yaşa

eğer ben körsem
istanbul gibi gözlerim olacaksa
iki gözüm önüme aksın
yine de görmek istemem
sevdiğimi bir deniz kıyısında
böyle bir şehrin
kararmış ruhu omuzlarında

istanbulu iblise verin
verin de sonu cehennem olsun